De Achterhoek is af en toe een criminele bende. Dat gebeurt ook hier, niet alleen in de grote stad. Kroegen draaien hun muziek te hard (natuurlijk niet de kroeg waarin ik werk…)  En er worden fietsen gejat. En blijkbaar was mijne vorige week zaterdag aan de beurt. Ik moest werken (in de kroeg dus) en was om 5:45 pas zover dat ik naar huis kon. Belachelijk laat natuurlijk. Of vroeg, hoe je het ook wilt noemen. Toen ik buiten kwam was ‘ie weg. Fiets gejat. Sta je dan met een drop an de neuse, zoals ze dat hier in de Achterhoek zo mooi kunnen zeggen.

Want zonder mijn grote vriend Henkie die mij overal naartoe brengt, kan ik natuurlijk niets. Het was potdikkie bijna 6 uur en ik wilde slapen. Hoe kom ik dan thuis? Moet ik echt dat hele stuk lopen?
Gelukkig was ik niet de enige die wegging en kon ik een groot deel van mijn reis bij mijn baas achterop. Het is maar een reis van precies twee kilometer, maar dan nog. Als je wilt slapen is dat veel te ver.

Zondagmiddag samen met vriendlief in de auto gestapt en op zoek gegaan. Misschien had iemand hem eventjes ‘geleend’. Op het station stond ‘ie niet. Bij de Rabobank was ‘ie ook niet te bekennen en in het centrum was Henkie ook al niet te vinden. Dan nog maar een rondje om de kroeg. En tot mijn verbazing stond ‘ie daar. – Nee niet in het fietsenrek van de kroeg – Maar 600 meter bij de kroeg vandaan, aan de overkant van een kruising.

Godzijndank. Ik heb mijn lieve rode vriend terug!
Toch vraag ik me nog steeds af wat diegene die hem daar neergezet heeft dacht. Waarom wou diegene hem zo graag meenemen? En waarom? Henkie stond op slot, rammelde als een malle (als je fietst dan…) en de voorlamp was kapot. Wat moet je daar dan mee?

Ach ja, ik heb mijn trouwe Henkie terug en hoop dat ik hem nog lang mag gebruiken. En dat in het vervolg die dronken mannen (of vrouwen natuurlijk) van mijn fiets afblijven!