Ook ik trek wel eens uit de Achterhoek. In de tijd van corona nauwelijks. Maar voor deze crisis trok ik er zo af en toe op uit om iets anders te zien. Om even een dagje ‘naar de stad’ te gaan, naar de IKEA voor wat huisraad, of om een weekendje weg te gaan.
Dat we die dingen niet altijd in de Achterhoek doen is geen probleem. Voor ons is het geen moeite om er daarvoor op uit te trekken. Want wij, als Achterhoeker, zijn wel wat gewend.
Zo’n dagje of weekendje weg is natuurlijk allemaal leuk en aardig, maar uiteindelijk wil ik toch altijd wel weer terug. Terug naar de Achterhoek. Vaak kom ik dan via de A18 terug.
Het gevoel dat ik krijg wanneer ik de afslag richting Doetinchem neem. Om door te rijden tot het einde van de snelweg bij Varsseveld. Om daarna de weg te vervolgen naar huis.
Dat gevoel heeft iets magisch. Een gevoel van rust en ruimte overvalt me. Geen hoge gebouwen, maar groene weides met af en toe een boerderij.
Een gevoel van trots overvalt me. Een gevoel van liefde misschien zelfs. Het gevoel van ‘ik ben bijna thuis’.
Het gevoel van thuis.
Ik ben thuis.
Thuis, in de Achterhoek.
